Ik zou bij benadering niet weten of en zo ja in welke de Florentijnse Letizia Fuochi hier bekendheid geniet, maar iets zegt me dat ze niet meteen in de hitparade zal terug te vinden zijn en net zoals ik dat vond zo’n drie jaar geleden, toen haar “Inchiostro” verscheen, ben ik nu weer geneigd dat bijzonder jammer te vinden. Dat heeft alles vandoen met mijn bijzondere voorliefde voor mensen die in het Italiaans hun ding doen en dat op muzikaal verantwoorde wijze weten te doen.

Letizia Fuochi kwam op dat vlak in een bevoorrecht nest ter wereld: een groottante, die bij de meest populaire zangeressen uit de Italiaanse muziek behoorde, acteur Rossano en regisseur Oscar Brazzi waren haar grootooms, zodat de kunstenwereld haar niet vreemd was. Ze schreef trouwens een aantal jaar geleden een soort familiekroniek en verdiepte zich grondig in poëzie en literatuur , maar het was een toevallige ontmoeting eind vorige eeuw, met de grote Fabrizio de Andre”, die haar de stap naar het podium deed zetten. Eerst als singer-songwriter, later als schrijfster en vertolkster in musicals en theaterstukken. Sinds de eeuwwisseling maakte ze een drietal platen vol met maatschappelijk geëngageerde liederen en werkte ze mee aan een aantal grotere projecten met onder andere Gianmaria Testa en in een tributeband die aan De Andre gewijd was, werd zij de vocaliste van dienst.

In veel van die (neven)activiteiten werd zij bijgestaan door gitarist Francesco “Frank” Cusumano, die ook vandaag, op deze nieuwe plaat de begeleiding voor zijn rekening neemt, naast de spaarzame percussie van Ettore Bonafé, een mens die we hier in huis nogal koesteren vanwege zijn bijdragen aan platen van Riccardo Tesi en Giulia Millanta. Mooi gezelschap dus om zich in 2019 te wagen aan een theaterstuk over Chavela Vargas, de Mexicaanse zangeres, die toen honderd zou geworden zijn. De voorstellingen liepen goed, maar werden begin A020 nogal abrupt onderbroken door een venijnig virus dat begin 2020 danig grondig huishield in Italië. De tournee werd dus onderbroken en zo kwam er tijd vrij op de EP af te werken, waarvan de opnames eind december 2019 gestart waren en pas begin oktober konden afgerond worden.

De figuur van Chavela Vargas, de grootste Mexicaanse zangeres aller tijden -hoewel ze in Costa Rica geboren was-, is genoegzaam bekend: bij machte om letterlijk alles te zingen, geëngageerd tot en met, en verhalenvertelster pur sang, die zelf een leven leidde waar heel veel stof voor sterke verhalen inzat. Ze liep meestal als man gekleed, rookte en dronk veel meer dan goed voor haar was, outte zich op haar 81ste als lesbienne, werd vrienden met mensen als Frida Kahlo, Pedro Almodovar, Liz Taylor en Ava Gardner. De plaat duurt nauwelijks een half uur en ze bevat negen nummers, waarvan enkele bij zowat iedereen bekend zijn, al ontbreekt het alom bekende “Piensa en mi”. Wat er wel opstaat? “Macorina”, “La Niña Isabel”, “Paloma Negra”, “No Volveré”, het klassieke “La Llorona” en “No Soy de Aqui, No Soy de Allà, dat hier bij ons heel recent nog een prachtige versie kreeg van Gabriël Rios.

Als u wil weten hoe de stem van Letizia klinkt, denk dan aan Lila Downs en dan zit u aardig in de buurt. Maar ga vooral achter dit heel doorleefde werkje aan: u ontdek er een fijne, bezielde zangeres en ik durf bijna voorspellen dat u meer van haar zal willen horen. “Inchiostro”, bijvoorbeeld.

(Dani Heyvaert)